Author :
Abstract
Bu makale, etnosentrik bakış açısının sanat üretiminde kurucu bir rol üstlenme biçimini sorgulayarak, çağdaş seramik sanatında kimlik, aidiyet ve ötekilik kavramlarının dekonstrüktif bir çerçevede nasıl çözüldüğünü incelemektedir. Etnosentrizm, kültürel kimliği sabit, homojen ve hiyerarşik bir yapı olarak tanımlarken; dekonstrüksiyon, bu kurgunun içsel çelişkilerini, kırılma noktalarını ve ertelenmiş anlamlarını görünür kılan eleştirel bir düşünme zemini sunar. Bu bağlamda seramik, yalnızca estetik bir üretim alanı değil; tarihsel, kültürel ve bedensel belleği maddesel olarak taşıyan ayrıcalıklı bir ifade alanı olarak ele alınmaktadır. Çalışma, Kukuli Velarde, Ah Xian, Magdalene Odundo ve Roberto Lugo’nun seramik pratikleri üzerinden çok katmanlı bir çözümleme sunmaktadır. Velarde, kolonyal beden temsillerini parodi ve deformasyon yoluyla tersyüz ederek etnosentrik tarih yazımını eleştirirken, sömürge sonrası kimliğin parçalı ve çatışmalı yapısını görünür kılar. Ah Xian, geleneksel Çin porselen estetiğini Batı beden temsilleriyle birleştirerek kültürel kimliğin saf kökenler üzerinden tanımlanamayacağını vurgular. Odundo, Afrika kökenli biçimsel referansları modernist soyutlama ile ilişkilendirerek kültürel belleği sezgisel bir deneyim alanı olarak yeniden düşünmeye davet eder. Roberto Lugo ise seramiği politik bir söylem alanına dönüştürerek sınıf, ırk ve kimlik meselelerini Batı merkezli estetik normlar bağlamında sorgular. Sonuç olarak makale, çağdaş seramik sanatında kimliğin bütüncül ve özcü bir yapıdan ziyade, tarihsel ve politik müzakereler içinde sürekli yeniden kurulan melez ve kırılgan bir süreç olarak ele alındığını ortaya koymaktadır.
Keywords
Abstract
This article examines how the concepts of identity, belonging, and otherness are deconstructed within a framework in contemporary ceramic art, by questioning the way in which the ethnocentric perspective plays a constitutive role in art production. While ethnocentrism defines cultural identity as a fixed, homogeneous, and hierarchical structure, deconstruction offers a critical framework for reflection that reveals the internal contradictions, breaking points, and deferred meanings of this construct. In this context, ceramics is considered not only an aesthetic production space but also a privileged space of expression that materially carries historical, cultural, and bodily memory. This study offers a multi-layered analysis through the ceramic practices of Kukuli Velarde, Ah Xian, Magdalene Odundo, and Roberto Lugo. Velarde critiques ethnocentric historiography by subverting colonial body representations through parody and deformation, making visible the fragmented and conflicting nature of post-colonial identity. Ah Xian combines traditional Chinese porcelain aesthetics with Western body representations, emphasizing that cultural identity cannot be defined solely through origins. Odundo invites us to rethink cultural memory as an intuitive field of experience by relating formal references of African origin to modernist abstraction. Roberto Lugo, on the other hand, transforms ceramics into a political discourse, questioning issues of class, race, and identity within the context of Western-centric aesthetic norms. In conclusion, the article reveals that in contemporary ceramic art, identity is treated not as a holistic and essentialist structure, but rather as a hybrid and fragile process constantly reconstructed within historical and political negotiations.
