Author :
Abstract
Bu çalışma, Nine Days (2021) filmini Arthur Schopenhauer’in “irade” ve “acı” temelli ontolojik karamsarlığı ile Jean Baudrillard’ın “simülakr” ve “simülasyon” kavramları üzerinden çözümlemeyi amaçlamaktadır. Araştırma, yaşamın özündeki kör itkinin Schopenhauerci “yaşama iradesi” bağlamında nasıl temsil edildiğini ve bu varoluşun Baudrillardcı anlamda nasıl bir “hipergerçek” deneyime dönüştüğünü tartışır. Bu doğrultuda temel problem, modern insanın varoluşu artık doğrudan değil, temsiller ve ekranlar aracılığıyla deneyimlemesi; böylece yaşamın hem metafizik hem simülatif bir düzleme sıkışmasıdır. Çalışma, iki farklı felsefi paradigmayı -Schopenhauer’in 19. yüzyıl metafiziği ile Baudrillard’ın 20. yüzyıl postmodern eleştirisini- çağdaş bir filmde bir araya getirerek, sinemanın felsefi düşünceyi somutlaştırmadaki gücünü göstermesi bakımından önemlidir. Araştırma, nitel bir tasarıma dayalı olup hermenötik film analizi yöntemiyle yürütülmüştür. Bulgular, Nine Days filminin hem “iradenin acısı”nı hem de “gerçeğin simülasyonunu” aynı anda temsil eden bir varoluş alegorisi sunduğunu ortaya koymuştur. Sonuç olarak film, Schopenhauer’in “acıdan kurtuluş” arayışıyla Baudrillard’ın “gerçeğin yitimi” eleştirisini birleştirir. Bu bağlamda Nine Days, çağdaş bireyin hem ontolojik hem epistemolojik çıkmazını görünür kılan, modern varoluşun simülatif doğasını sorgulayan özgün bir sinemasal düşünce metni olarak değerlendirilmiştir.
Keywords
Abstract
This study aims to analyze the film Nine Days (2021) through the lens of Arthur Schopenhauer's ontological pessimism based on “will” and “pain” and Jean Baudrillard's concepts of ‘simulacrum’ and “simulation.” The research discusses how the blind impulse at the core of life is represented in the context of Schopenhauer's “will to live” and how this existence is transformed into a Baudrillardian “hyperreal” experience. In this regard, the fundamental problem is that modern humans no longer experience existence directly, but through representations and screens; thus, life is trapped in both a metaphysical and a simulacral plane. The study is significant in that it brings together two different philosophical paradigms—Schopenhauer's 19th-century metaphysics and Baudrillard's 20th-century postmodern critique—in a contemporary film, demonstrating cinema's power to concretize philosophical thought. The research is based on a qualitative design and was conducted using hermeneutic film analysis methods. The findings reveal that the film Nine Days presents an allegory of existence that simultaneously represents both the “pain of will” and the “simulation of reality.” Ultimately, the film combines Schopenhauer's quest for “liberation from suffering” with Baudrillard's critique of the “loss of reality.” In this context, Nine Days is evaluated as an original cinematic text of thought that reveals the contemporary individual's ontological and epistemological impasse and questions the simulacral nature of modern existence.
